zaterdag 27 september 2008

En daar zitten we dan...

... op het vliegveld te internetten tot we onze koffers kunnen afgeven. We zijn vanmorgen laat opgestaan, want we hoeven pas om 11 uur uit te checken en een van de voordelen, of nadelen..., van vertrek vanuit Vancouver is dat we pas rond 7 uur vanavond vertrekken!
Rond half 11 hebben we de bagage naar de auto gebracht, hebben we uitgecheckt en zijn we voor de laatste keer lekker gaan ontbijten bij Denny's, om hierna een cappucino, wederom een melkbak, te gaan drinken bij Starbucks. Tja... en toen? We kunnen natuurlijk nog van alles doen, maar gek genoeg lopen we altijd een beetje met onze ziel onder de arm op zo'n laatste dag. Misschien is een vroeg vertrek toch niet zo verkeerd.

We hebben de auto maar opgehaald en zijn richting het vliegveld gereden. De auto ingeleverd en naar de luchthaven gewandeld. Hier even gekeken waar we moeten zijn, maar helaas gaan de balies van KLM pas om tien voor 3 open. Godzijdank hebben ze hier Wireless internet, vandaar dat we allebei de laptops te voorschijn hebben gehaald en ik het blog bij zit te werken van de laatste paar dagen. Helaas geen foto's, want ik werk op batterij en de foto's inladen duurt te lang. Morgen rond kwart over 1 moeten we landen in Amsterdam en als we één ding heel graag willen, is het wel een lekker bakkie koffie. Koffie zoals koffie hoort te zijn: zwart en sterk! Haha!

Ondanks dat deze vakantie anders is gelopen dan we in eerste instantie hadden gedacht, hebben we het wel naar ons zin gehad. De canadezen zijn wat afstandelijker dan de Amerikanen, wat ons ook wel bevalt. Ze hoeven niet altijd direct te weten waar je vandaan komt, maar beginnen wel vaak gewoon een praatje met je.
Wat we het minst vonden? Prince Rupert natuurlijk. De fiets verhuurder in Whistler zei het al: "de mensen daar hebben zo vaak regen, dat ze van ellende de hele dag in de kroeg hangen!". Haha!
Het leukst blijven natuurlijk de beren, die we nu zomaar langs de weg zagen wandelen. Echt te gek!

Aangezien we ieder moment kunnen gaan inchecken (althans de bagage) nok ik af na 3 weken. Ik zie jullie vast en zeker binnenkort weer en zo niet... wellicht tot blogs, tot volgend jaar!

Hoera! De zon schijnt... zo nu en dan....

Om half 7 vanmorgen stond ik al naar buiten te koekeloeren of het echt droog was! En ja hoor, er was zelfs een voorzichtig zonnetje te zien! Natuurlijk was het nog veel te vroeg om op te staan en dat heb ik dus ook nog niet gedaan! Ik ben weer lekker in mijn hemelse bed gedoken...

Rond half 9 stond housekeeping aan de deur te kloppen, maar na wat gemompel van Monique besloot ze om eerst de andere kamers onder handen te nemen. Niet zoveel later zijn we maar opgestaan. Zijn we koffie gaan drinken en hebben we wat gegeten. Want vanmorgen, dacht ik, konden we weer online inchecken, maar helaas, internet check-in was nog niet beschikbaar.
We zijn toen toch maar op weg gegaan naar Capilano bridge. Dit is een hangbrug die er al sinds 1889 is. En die ervoor zorgde dat men de Capilano rivier kon oversteken. Natuurlijk is hier nog veel meer bijgebouwd, want voor alleen een brug komen de mensen niet, is het motto, denken wij. Je kunt er nl. ook het Treetopadventure doen, waarmee je door middel van korte hangbruggen van boom naar boom loopt. Een toeristen trap?! See it for yourself, als je hier ooit komt.
Hierna zijn we naar Grouse Mountain gegaan. Dit is het skigebied in North Vancouver. Ook zijn hier 2 grizzly beren ondergebracht. De grizzly's werden als wees gevonden en om ze een eigen plek te geven waar ze zonder gevaar te lopen konden opgroeien. Geloof me, opgegroeid zijn ze zeker! Ongelooflijk hoe groot die beesten zijn.
Verder kun je hier nog een aantal activiteiten doen, w.o. tokkelen. Dit zag er op de foto's spectaculair uit, maar het duurde allemaal zo lang... Wat we wel erg jammer vonden hier, was dat alles onder constructie ligt. Overal wordt gebouwd en zijn er gedeeltes afgesloten. Hierdoor kun je niet overal komen, maar betaal je ook eigenlijk voor iets wat niet of minder toegankelijk is. Erg jammer!

Toen we terug kwamen, hebben we snel de auto weer gestald en de auto verder leeggehaald, want tja, morgen wordt ie ingeleverd. Hierna zijn we gaan inchecken voor de vlucht van morgen, zodat dat al lekker geregeld is.
Als afsluiter zijn we naar Canada Place gegaan. Dit is het boegbeeld van Vancouver en de cruise terminal van Vancouver. Het lijkt ook op de boeg van een schip. Wat schetst onze verbazing om te zien dat de Veendam van de Holland America Lijn klaar ligt om te vertrekken. De gasten die meegingen op deze cruise stonden net klaar om de zwemvest instructie te ontvangen! Erg humor, om iedereen daar te zien staan met hun zwemvest om en in rijen van 5 opgesteld.

Klokslag 5 uur werden de trossen losgegooid en vertrok ie terwijl een zangeres vreselijk hard "Celebrations" schalde door de haven! Commentaar van ons: alleen daarom ga ik al niet mee!!!

Als afsluiter zijn we nog op zoek gegaan naar een nieuwe zonnebril (niet gevonden) en daarna voor de laatste keer zalm en heilbot gaan eten bij Zefferelli's, ook een oude bekende uit 2002. We hadden het plan opgevat om nog wat te gaan drinken in de hotelbar, maar toen we het publiek zagen, hebben we daar maar van afgezien! Haha!
Aan het eind van de avond stonden we onze koffers opnieuw in te pakken (pfff... alles past weer...) en daarna zijn we lekker gaan slapen!

Terug in Vancouver

Goh, het regende vanmorgen weer! Het lijkt alsof de laatste week letterlijk en figuurlijk in het water gaat vallen... We gaan dus laat op weg, want Squamish ligt niet zo heel ver van Vancouver af. Met alle wegwerkzaamheden op de highway 99 zullen we er wel langer over doen, maar we zullen nog vroeg genoeg in Vancouver aankomen om nog iets aan de middag te hebben.

Aangekomen bij het Hyatt zijn we direct gaan inchecken en gelukkig was er al een kamer vrij. Snel de auto geparkeerd, bagage eruit gehaald (in ieder geval datgene wat we zeker nodig hebben), naar de kamer en ons daar geïnstalleerd. Na van het uitzicht te hebben genoten, zijn we weer naar buiten gegaan om te voet de stad te herontdekken. In de druilerige regen en je kunt je voorstellen dat we het niet zo naar ons zin hadden. Uiteindelijk zijn we weer terug gegaan naar het hotel om te kijken wat we konden doen. We hebben er voor gekozen om naar een winkelcentrum te gaan met de Skytrain. Een supersnelle verbinding tussen diverse wijken rondom Vancouver. Nadat we hier wat dollars verbrast hadden, kwamen we weer in het hotel terug om de aankopen achter te laten en wat te relaxen. Want de kamer is super! Lekkere bedden waar je de hele dag in kan doorbrengen, televisie en geen internet!

Later zijn we nog gaan eten, wilden nog wat gaan drinken in de hotelbar, maar eigenlijk hadden we het wel gehad voor vandaag. Voor morgen heeft men godzijdank beter weer voorspeld, want op deze manier is er geen ruk aan, geloof me!

donderdag 25 september 2008

Hike naar Joffre Lake?!

Ongelooflijk! Vanmorgen bij het opstaan was er weer zware bewolking, mist en regen. Balen dus, maar we laten ons natuurlijk niet zo maar kennen, want we gingen gewoon naar Joffre Lake. We wilden beweging en die zouden we krijgen!
Eerst maar uitchecken, de auto was door valet parking al voor de deur gezet, de nodige koffie halen en iets te eten halen en op naar Joffre Lake.

Na ongeveer een uurtje kwamen we daar aan. Schoenen gewisseld, jas aan, muts op, handschoenen aan en op weg gingen we. Het ging best lekker, vonden we, zo af en toe door de modder, terwijl het af en toe regende, maar we hielden de moed er goed in. Wat is nou 3,5 kilometer?! Een kippe end, vonden wij.

Na ongeveer een anderhalf uur door het bos kwamen we op een gedeelte waar we niet meer aan hiken waren, maar meer aan het rotsklimmen! Hmm... dat stond niet op het bord vermeld... Maar wij kunnen dit best, dus gingen we gestaag door. Totdat... ik met mijn linkervoet op een steen sta, met mijn rechtervoet ergens anders en leunde op een rotsblok met mijn rechterhand. Mijn linkervoet gleed weg, mijn hand ook... maar helaas mijn duim niet! Die bleef waar ie was, tegen de rots geplakt, alleen in een ietwat vreemde stand! Tranen van de pijn stroomden over mijn gezicht, waardoor Monique meteen in de gaten had dat het serieus mis was... Op dat moment besloten we terug te gaan, want mijn hand moest dringend in het ijs. Nog wel even met mijn hand in een modderige, koude plas gehangen en langzaamaan en heel voorzichtig gingen we weer terug, totdat... ik de schrik van mijn leven kreeg, omdat Monique onderuit ging! Gelukkig viel zij grotendeels op haar rugzak, dus verder geen schade, behalve wat gevoelige vingertoppen.

Onderweg kwamen we een paar andere hikers tegen, die heel netjes door Monique gewaarschuwd werden. Ook vertelde zij aan hen waarom wij teruggingen, waarop mij heel vriendelijk werd verteld waar het ziekenhuis lag in Whistler en dat ze daar kundige artsen hebben. Zij hadden zelf nl. ook al medische hulp nodig gehad! Zover zag ik het niet komen, tenslotte was mijn duim niet gebroken...

Een stukje verder wil ik met mijn rechterhand op een rotsblok steunen en waarempel... daar ging mijn duim weer en %$#%$%*&%$ ik het uit van de pijn! Weer tranen, die ik met geen mogelijkheid kon stoppen, maar weer even gaan zitten en bijkomen om vervolgens weer verder te gaan. Tja, we moeten toch terug naar de auto.

Al snel hierna kwamen we weer terug in het bos en hier begon het zo goed als normale trail weer. Gelukkig maar, want inmiddels regende het weer gestaag, waardoor alles nog gladder werd. Nu hadden we alleen nog last van de modder. Onderweg heeft Monique nog wat foto's gemaakt van zwammen en rode paddestoelen en nog wat van Lower Joffre Lake, ben ik direct naar de auto gelopen, mijn hike schoenen heb ik een rotschop gegeven en vervolgens mijn hand in het ijs gezet. Nog even gedacht of het niet verstandiger was om toch naar het ziekenhuis te gaan, maar het leek alsof mijn duim alleen goed verrekt was, iets dikker dan normaal, maar ik kon mijn duim wel bewegen. Gebroken was ie gelukkig nog steeds niet. Toch was het wel vervelend dat het mijn rechterhand is, want mijn autogordel zit rechts, het contact zit rechts en de automaat zit rechts. En er is één ding dat ik niet kon en nog steeds niet kan en dat was kracht zetten... De rest van de dag was Monique de co-piloot die zich met verve van haar taak kweet!

Toen we weer in Whistler kwamen en uit de auto stapten, bleek dat we erg stijf waren! Het koude, regenachtige weer was in de botten gekropen! Maar na een lekkere lunch en een kop cappucino van de Starbucks, ging het weer een stuk beter met ons.
Na nog wat winkels in en uit te zijn gelopen, zijn we op weg gegaan naar Squamish. Hier wilden we overnachten, zodat we morgen bijtijds in Vancouver zijn.

woensdag 24 september 2008

Sneeuw, wandelen, fietsen en leuke gesprekken

De zon scheen vanmorgen, maar het was koud! Gelukkig hadden we hier al rekening mee gehouden en hadden we opnieuw de lange broeken van stal gehaald. Koffie gezet voor onderweg, uitgecheckt en de deur uit, op weg naar Whistler. Natuurlijk eerst weer langs de benzinepomp en de supermarkt om ijs voor de cooler te halen en daar gingen we weer.

Gezien de vrolijke zonneschijn was het natuurlijk een stuk leuker, dus onderweg zijn we veel gestopt op mooie plekjes. En het viel ons op dat we sneeuw langs de weg zagen liggen en dat de sneeuw op de bergen er zo mooi wit bij lag... Op een gegeven moment is Monique lekker aan het klikken bij Duffy Lake, op een plek waar men met wegwerkzaamheden bezig waren, toen ik aan de praat raakte met een wegwerker. Die vertelde dat er de afgelopen nacht 3 inches sneeuw was gevallen! Had ik toch bijna mijn ijskrabber uit mijn koffer moeten vissen! Gelukkig was dat nog niet nodig, maar de wegwerkers zullen wel naar hun voorhoofd gewezen hebben, toen ze ons in ons tshirtje uit de auto zagen stappen.
Who cares, gezien de stoelverwarming zijn we snel weer opgewarmd. Maar tijdens de hele rit kwam de temperatuur niet hoger dan een graad of 6. Op een kilometer of 50 van Whistler af, kwamen we langs Joffre Provincial Park en daar moesten we natuurlijk ook even stoppen... Ook hier was het ijzig koud, maar bij het meer was het goed vertoeven in de zon. Het meer lag er schitterend bij, omringd door bergen met verse sneeuw, strakblauwe lucht en mist over het water!

Je kunt hier naar nog 2 meren lopen en we hebben besloten om die morgen te doen. Dan zorgen we dat we iets beter voorbereid zijn. Handschoenen, mutsen, water en gatorade liggen al klaar!
Het idee om even een paar uur aan de wandel te zijn, trekt ons best wel, na al die kilometers.

Hierna zijn we doorgereden naar Whistler, eigenlijk een wintersportplaats, waar je ook in de zomer kunt skieën. Neee joh, dat gingen wij niet doen. Wat we wel hebben gedaan? We hebben fietsen gehuurd! Vanmiddag, na ons in ons zomerse kloffie te hebben gehesen, hebben we 2 mountainbikes gehuurd en hebben we wat leuke trails gereden, zowel over de verharde als de onverharde trails. Bij de fietsenverhuur begon ook de verhuurder weer een gesprek met ons. Vroeg waar we vandaan kwamen, hoe het weer bij ons was, waar we al geweest waren en hoe het in het noorden van Canada was, want daar was hij nog nooit geweest! Grappig, dat wij een Canadees konden vertellen hoe het daar was!

Het fietsen op hoogte hier, valt nog niet mee, hoor. Soms, bij het bergop, stonden we zelfs in de lichtste versnelling zowat stil, maar het offroaden downhill, oftewel naar benee, was zo kicken! We raceten naar benee! Over grind, over bospaadjes! Echt heel gaaf om te doen.

Onze fietsverhuurder had ons een leuke route gewezen om te rijden. En nu kwamen we langs Lost Lake, het meer dat we op de heenweg niet meer konden vinden. Het bleek nu dat we op slechts een paar meter afstand waren geweest...

Na dit avontuur wilden we nog met de skilift naar boven, maar daar was het al te laat voor. Dit proberen we morgen nog te doen, als we terugkomen van de hike rond Joffre Lake.

dinsdag 23 september 2008

Nog meer regen...

Vanmorgen was het zwaarbewolkt toen we opstonden en eenmaal de deur uit met de bagage begon het alweer te regenen. Dat beloofde wederom niet veel goeds voor vandaag.
Omdat we gisteren een omweg moesten maken en we vlakbij Revelstoke National Park zijn, wilden we daar naartoe. Je hebt in dat park diverse boardwalks, waarover je door het bos kunt lopen. Jammer genoeg wilde alleen het weer niet meewerken, want toen we eenmaal in de parken kwamen, stortregende het! Zelfs als we onze regenkleding aan moesten trekken, zouden we door- en doornat zijn…

Dat vonden we geen goed idee. Daarom zijn we direct doorgereden naar Kamloops, een redelijk grote stad precies op ongeveer 400 kilometer van Vancouver. De bedoeling was om daar te overnachten, ook al zouden we daar rond 1 uur vanmiddag aankomen!
Des te dichter we bij Kamloops kwamen, des te droger werd het. Natuurlijk wel een beetje een domper dat het juist buiten de parken beter weer begon te worden…
Het eerste dat we zagen was een Starbucks, dus zijn we daar snel naar binnen gegaan, om de broodnodige cafeïne naar binnen te werken. Althans… cafeïne?! De cappucino met een dubbel shot, was meer een melkbak dan koffie…

Nadat we in de heerlijk zittende leunstoelen ons melkbakkie leut hadden gedronken, zouden we een hotel zoeken. Totdat… we de plannen wederom wijzigden. We wilden winkelen, dus gingen we eerst op zoek naar een winkelcentrum en die was snel gevonden. Na een paar shirts gescoord te hebben, stapten we weer in de auto op weg naar… Lillooet! Onderweg nog gestopt om wat te eten en rond half 6 vanmiddag kwamen we aan in dit kleine plaatsje.

Ook vandaag weinig gezien, mede door het slechte weer. Maar ook de rit van Kamloops naar Lillooet is niet zo’n geweldig stuk om te rijden, met uitzondering van het laatste uurtje, maar ook toen kregen we weer de nodige regen over ons heen…

In Lillooet hebben we ingecheckt in hetzelfde hotel als in 2002 en gek genoeg zijn de kamers nog precies hetzelde! Net als de pizza bij Dina's Place... ook die was nog steeds 3 dubbel belegd en smaakte nog net zo goed!

Rectificatie: in het blog van gisteren heb ik het meer Peyto Lake genoemd. Toen ik de tekst gepubliceerd had, vertelde Monique dat het niet Peyto Lake was, maar Bow Lake.

maandag 22 september 2008

Regen, regen en omleidingen

Vannmorgen gingen we weer als vanouds vroeg op pad. Tenslotte is Jasper National Park erg groot en wilden we hier nog iets zien, dan moesten we wel vroeg weg.
Het weer liet in Hinton al wat te wensen over. Het was zwaarbewolkt en zo nu en dan viel er regen naar benee.

In het park aangekomen, gingen we snel via Jasper (plaats) richting de Icefields Parkway. In 2002 zijn we hier ook geweest en het was toendertijd erg indrukwekkend met al die glaciers langs de weg. We hebben toen een tocht gemaakt met een Snowcoach, waarmee we de gletsjer op gingen. Die tocht zouden we nu niet doen, maar ja, gletsjers, hè? Daar kunnen we gewoon geen weerstand aan bieden.

Doordat het zwaarbewolkt was, werden de herfstkleuren alleen maar mooier, dus hier en daar zijn we nog even gestopt. Daarna snel weer in de auto gestapt, want het was best koud in onze korte broek! Wel zijn we op ons gemak naar de Athabasca Falls gelopen, tenslotte blijven watervallen ook altijd leuk!

Inmiddels begon het te regenen en des te dichter we bij de parkway kwamen, des te slechter werd het. De Icefield Parkway zag er heel anders uit. Lagen de gletsjers toendertijd nog langs de weg en kon je er op lopen, nu was alles groen! Behalve de Athabasca glacier, die we in 2002 al hadden gezien. Opwarming van de aarde uit de eerste hand?!

Tegen de tijd dat we bij het visitor center aankwamen, viel de regen gestaag uit de hemel. Tijd voor een warme chocomelk, dus!

In de toeristentrap nog een paar tshirts gescoord en daarna weer op pad.
We wilden toch nog even naar Lake Louise en dat werd ons volgende doel. Achteraf gezien denk ik "waren we er maar nooit naar toe gegaan!".

De regen viel gestaag naar benee, dus de regenbroeken aan, mutsen en petten op en op naar het meer. Dat lag er nog steeds mooi bij en het Fairmont Lake Louise (duur!) werd nog altijd verbouwd. Omdat het zo koud was, zijn we snel weer teruggegaan naar de auto en besloten we mede door het weer op weg te gaan naar British Columbia. Nou geloof me, dat was makkelijker gezegd dan gedaan!

We waren nog even gestopt bij Peyto Lake, waar Monique het weer trotseerde om nog een paar foto's te maken, toen we weer op weg gingen en ineens zwaailichten in de verte zagen (ja, alweer!) en pionnen op de weg. We reden verder, toen bleek dat de weg was afgesloten en dat we terug moesten richting Lake Louise en vandaar een andere route moesten gaan rijden. Met zeer slecht weer, nog slechter zicht en in file reden we richting Radium Hot Springs, waar we vlak voor het plaatsje nog eens wegwerkzaamheden voor onze kiezen kregen! Drie en een half uur later, ja je leest het goed, kwamen we eindelijk aan in Golden! Hier hebben we een hotel gezocht, waar bij het inchecken door iemand anders aan mij werd gevraagd of ik ook uit Banff kwam. "Ehm... nee, wij komen uit Jasper, maar hebben dezelfde verkeersellende als jullie achter de rug...". Overigens had die man wel meelij met ons, omdat het vanuit Jasper nog een stukkie verder rijden was...
Al met al en zonder dat we dit vooraf gecalculeerd hadden, werd het een lange dag. Een geluk bij een ongeluk, dat het pokkeweer was en dat we besloten om redelijk vroeg (rond 3 uur vanmiddag) uit het park te vertrekken. Rond half 7 waren we gesetteld in ons hotel en gingen we op weg om een hamburger te scoren in een onvervalste diner!